Voorbeelden

Op Eerste Pinksterdag, na de heilige mis, gaat een kleine Pinksterblom door de straten van ons dorp. Ze is gekleed als een lentebruid en heeft een krans van bloemen op haar hoofd. Alle dorpsmeisjes en moeders volgen haar. Bij elk huis vormen ze een kring om de Pinksterblom en dansen en zingen. Het meisje dat in een kelkje het geld inzamelt heet de Judas. Zij is de Pinksterblom van  het vorige jaar. Alle huizen in het dorp krijgen bezoek. Na afloop verzamelt de groep zich in het huis van de Pinksterblom. Daar vieren de meisjes en hun moeders feest met drinken en lekkernijen en wordt de Pinksterblom voor het volgende jaar gekozen. Het geld dat de jongens verzamelen tijdens het paaseieren ophalen en de meisjes bij het Pinksterblom zingen wordt geschonken aan een goed doel.

Toen ik 17 was heb ik met mijn vriendinnetje, vadertje en moedertje gespeeld en dat bleef niet zonder gevolgen, een zwangerschap. Mijn schoonmoeder was boos en regelde dat het kindje ter adoptie werd afgestaan en zei: Ik ga ervoor zorgen dat jullie hier spijt van krijgen. We mochten het niet eens zien, laat staan vasthouden. Per ongeluk zag ik wel dat het een meisje was. Mijn tweede brommer en trots een spiksplinternieuwe DKW Hummel (blauw met een witte tank) kreeg ik van mijn ouders, die net als Ria en ik radeloos van verdriet zijn door de adoptie. Als een soort van troost. Wij zijn later getrouwd en hebben nog twee kinderen gekregen maar bleven altijd verdrietig en het gemis ging nooit over. Gelukkig is onze oudste dochter na 28 jaar naar ons op zoek gegaan en heeft ons gevonden. Maar die jaren haal je niet meer in. Mijn schoonmoeder heeft haar schuld later nog af willen kopen (omdat ze natuurlijk bang was voor bij de hemelpoort), maar daar was niemand voor te vinden. Ik lijk erg op mijn vader, die zweeg ook nooit. Na een boerenlandbouw vergadering ging hij bij de rondvraag ook “nog even op de achterbenen staan.” Dat typeert ons mannen.

Ik kom eigenlijk uit Kaatsheuvel, maar ben in mijn leven heel veel verhuisd. Nu is mijn thuis hier in Helvoirt, waar mijn kinderen zijn opgegroeid. Ik heb op een strenge kostschool gezeten, en alhoewel het er erg streng was, vond ik het ook wel leuk eigenlijk. Mijn broers en zussen zaten daar ook, omdat mijn ouders een schoenfabriek hadden, was er niet genoeg tijd om voor ons te zorgen. Ik had daar een kleine chambrette, waar ik wel de deur dicht van kon doen. Maar ruimte voor een kast was er niet dus onze kleren zaten in kasten op de zolder. Ik herinner me ook heel goed dat ik in de fabriek de randjes van de schoenen met een klein kwastje moest verven. Ik liep er echt de kantjes ervan af. Ik heb nog steeds mijn eigen leest op de kamer, van mijn eigen maat.

De 2 handen staan ervoor dat we gehecht aan elkaar zijn met vooral de boodschap dat Vught een hecht dorp is. We zijn als een soort grote familie voor elkaar als er iets is wat ons allemaal raakt. Een voorbeeld daarvan is het overlijden van mijn vriend Jesse de Krijger. Toen Jesse overleed bij een heftig verkeersongeluk bij de rotonde, merkte ik hoe niet alleen de vrienden en familie geraakt werden, maar ook heel Vught, ook al kenden ze hem niet. Ik merkte dit vooral bij de boom bij de rotonde waar Jesse overleed. Bij die boom waar iedereen bloemen en spullen neerlegde. Iedereen was daar, ook al kenden ze hem niet. Er waren er genoeg die meeleefden, ons sterkte toewensten en bloemen legden uit respect. Vanaf die dag merkte ik dat Vught een hecht dorp is, zoals het hoort. Ook al ken je elkaar niet, we helpen en steunen elkaar, ook al is het voor een praatje. Dat is wat Vught is. Dat we er voor elkaar zijn.

Hoe je het vastzitten aan een vishaak kan vergelijken met het werken in hulpverlening. Ik legde mijn jas neer op ons rommelige kantoor, er lag van alles op tafel en ook een paar vishengels. Toen ik mijn jas weer wilde pakken zat die vast aan een vishaak. Uit haastigheid begin je te trekken en raak je frustreert, omdat de jas niet loskomt. Je wil opgeven, je wil doorgaan… dan maar met een vishaak aan je jas. Alleen dat is niet de oplossing, want je blijft vastzitten en het zal je blijven achtervolgen. Wat mij op dat moment heeft geholpen is om even rustig te gaan zitten en uit te zoeken hoe zo’n haak nou werkt. Je ontdekt waarom de haak niet loskomt en waarom trekken dus geen zin heeft. In de hulpverlening willen we ook te vaak maar blijven trekken aan iets, zonder dat we echt de tijd nemen om echt los te komen. 

De IJzeren man heeft voor mij heel veel betekenissen: het ligt naast kamp Vught, waar mijn overgrootopa in kamp Vught heeft gezeten, wat een zwaardere lading heeft. De ijzeren man zelf bracht romantiek met zich mee, mijn ouders hebben daar elkaar voor het eerst gekust. 
En een mooi beeld dat me de hele tijd bij blijft, is het beeld van mijn oma. Zij was een pompeuze vrouw, praatte hard, had een harde lach, en ging altijd zwemmen in de IJzeren man. Daar zag ze eruit als ‘Silence’, vredig met haar badmuts op in het water. Iedereen kende haar als die ene vrouw die altijd in de IJzeren man zwom. Destijds was dat nog niet zo ‘normaal’ als nu. 

Na het overlijden van mijn 5,5 jarige neefje, ging ik in de avond van het afscheid, samen met mijn buufke nog een plons nemen in de IJzeren Man. Ik was gesloopt, maar dat moment heeft me zo’n goed gedaan. De Ijzeren man wast de zorgen weg. Je wordt door het water omarmd. Het was een warme, zonnige avond. Geen wolkje aan de hemel. Toch op het moment dat we het water instapten vielen er plotseling een paar regendruppels. Ze raakten het water dusdanig, waardoor er een soort sterren ontstonden. Het zag er prachtig uit en het gevoel was magisch! We voelden allebei de magie, het leek wel of hij wilde laten weten, dat hij toch nog bij ons was.

Ik bracht samen met mijn vader brood rond, ik had nog geen rijbewijs maar ik mocht van mijn vader rijden in onze DAF, want die had dubbele bediening. Ik had een paar adresjes die ik namen had gegeven, eens soort ezelsbruggetjes: Villa Kattenzeik daar liepen heel veel katten rond en woonde een man alleen, ik gooide daar het brood naar binnen door een raam want het stonk er. De Witbollen, waren allemaal kinderen met blond haar, De vuile van de Loo, daar was het echt heel erg vies… en Omgereden boompje wat daar is gebeurd is wel duidelijk. 1 keer per maand moest ik overal de rekening gaan afrekenen, en zo heb ik leren roken en koffie drinken. Van mijn moeder kreeg ik ook 1 gulden als ik koffie en een sigaretje samen met haar deed, dat vond ze gezellig. Toen ik ben getrouwd, ben ik bij onze bakkerij gestopt, want ik moest om 4 uur opstaan en dan kon mijn man nog uren lekker in bed blijven liggen slapen, dat vond ik niks. Ik heb 23 jaar gewerkt in de cafetaria van mijn broer. Op latere leeftijd ben ik toch nog gestopt met roken.

Er was een een meisje in Cromvoirt, die voor haar jonge leeftijd erg grote voeten had. Ze schaamde zich ervoor, totdat haar moeder haar een balletpakje en parasolletje gaf. Ze trok het aan en ging op haar blote grote voeten dansen op een boomstam met het balletpakje aan en haar parasolletje. Zo liep ze door de Lambertusstraat in Cromvoirt. 

In 1957 werd ik toegelaten tot de M.M.S. Regina Coeli. Als ik mij goed herinner, was dat het tweede jaar dat er niet alleen internen waren, maar ook externen zoals ik. Vijf jaar ben ik met veel plezier naar school gegaan. Het studeren was niet mijn grootste hobby, maar van alle andere bijkomstigheden heb ik erg genoten. Het sociaal en cultureel leven nam een belangrijke plaats in op school. Diverse voorstellingen werden er opgevoerd, maar ook de uitstapjes naar Amsterdam en naar de wereldtentoonstelling in Brussel. Er werd ook veel aan sport gedaan en daar heb ik een lange voetbalcarrière aan over gehouden.

Mijn hobby is mijn poes. Zij heet Siebel. Ze heeft een gemengde kleur van bruin, grijs en wit. Ze woont nu bij mij in Boswijk. Mijn vader was een bekend musicus in Den Bosch. Hij wist die naam: Siebel. Ik denk dat hij het uit de muziek heeft gehaald. Siebel is al vaak mee verhuisd en we geven haar geen kans om te ontsnappen.

‘Omdat ik bij het seminarie was, mocht ik bij de bruiloft zijn van de dochter van de Gruyter (van het snoepje van de week). Dat was in de Petruskerk en alles werd groots uitgepakt. Ik kwam binnen in de kerk en grote witte manden met seringen vulden heel de kerk. Die geur en het beeld van die seringen ruik ik nu nóg als ik eraan denk.’